وظایف نمایندگان مجلس از منظر قانون اساسی
یکی از مسائلی که در سالهای اخیر خصوصا در این دوره انتخابات مجلس شورای
اسلامی، اذهان عمومی را متوجه خود کرده، موضوع «اختیارات و وظایف نمایندگان
مجلس» است.
به گزارش جام جم،میتوان گفت آنچه در سطح کشور از
تعاملات بین «مردم و نمایندگان مجلس» یا «نمایندگان و سایر قوا» مشاهده
میکنیم، قطعا در بسیاری موارد و مصادیق، خارج از حدود قانونی اختیارات و
صلاحیتهای نمایندگی مجلس است.
در ساختار حکومتی جمهوری اسلامی
ایران، قوای حاکمه که عبارتند از: قوه مقننه، مجریه و قضاییه زیر نظر ولایت
مطلقه امر و امامت امت هستند و این سه قوه مستقل از یکدیگر میباشند. (اصل
57 قانون اساسی) قوانین توسط قوه مقننه از طریق مجلس شورای اسلامی که
نمایندگان منتخب مردم هستند اعمال میشود. (اصل58) هر نماینده سوگند یاد
میکند که به موارد زیر ملتزم باشد (اصل66):
1ـ پاسداری از حریم اسلام و نگهبانی از دستاوردهای انقلاب اسلامی
2ـ رعایت امانت و تقوا در انجام وظایف وکالت
3ـ پایبندی به استقلال و اعتلای کشور
4ـ دفاع از قانون اساسی
5ـ مدنظر قرار دادن آزادی مردم و تامین مصالح آنها
مجلس شورای اسلامی دارای اختیارات و وظایف سنگین و حساسی است که به دو بخش اصلی قانونگذاری و نظارت تفکیک میشود.

با بررسیهای این احکام قانونی میتوان دریافت که جایگاه مجلس شورای اسلامی در دو بعد قانونگذاری و نظارت، بسیار رفیع است و نمایندگان در برنامهریزی و سیاستگذاریهای کلان جامعه از قدرت و تواناییهای لازم برخوردار هستند.
کار نماینده مجلس رفع مشکلات شخصی یکایک موکلان نیست. این در حالی است که بسیاری از مردم از وظایف نمایندگان مجلس آگاهی ندارند و انتظار دارند آنها وظایف مدیران دستگاههای اجرایی را انجام دهند.
وجود این توقع نیز دلایل فراوانی دارد که از جمله آنها میتوان به وجود برخی نواقص و کلیگوییها در قانون همچون موارد مندرج در اصول 76، 84 و 90 قانون اساسی و همچنین کمبود آگاهی عمومی درخصوص وظایف و اختیارات نماینده مجلس اشاره کرد.
عدم مقابله نمایندگان با این رویه اشتباه و سعی نکردن در جهت اصلاح آن هم از دیگر موارد است و مسلما به جز این چند مورد، دلایل دیگری را نیز میتوان برای رویه موجود ذکر کرد، اما باید توجه داشت که بی توجهی به مشکلات و ارائه نکردن راهحل در جهت رفع آنها باعث ادامه وضع موجود و چه بسا افزایش صدمات و لطمات اجتماعی ناشی از آن میشود.