ماجرا صلح امام حسن و این روزهای هسته ای چیست؟
شنبه, ۱۳ تیر ۱۳۹۴، ۱۱:۱۳ ب.ظ
محسن مهدیان؛ 13 تیر 94
رئیس جمهور محترم شب پنجشنبه در جمع استانداران با اشاره به شکل گیری صلح امام حسن تاکید کردند که تصمیم گیری برای صلح در مواردی سخت تر از جنگ است. امام حسن علیه السلام صلح را انتخاب کردند و ما نیز باید راه همان امام همام را پیش بگیریم. سپس توضیح می دهند که امام حسن علیه السلام به ما یاد دادند که باید به مصلحت ملت و خواست مردم تن داد.
تاریخ انتشار : شنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۴ ساعت ۱۳:۵۶
رئیس جمهور موضع خود را پیشاپیش در قبال عدم توافق هسته ای مشخص کردند. در ادامه و به اختصار این برداشت تحلیل می شود.
رئیس جمهور محترم شب پنجشنبه در جمع استانداران با اشاره به شکل گیری صلح امام حسن تاکید کردند که تصمیم گیری برای صلح در مواردی سخت تر از جنگ است. امام حسن علیه السلام صلح را انتخاب کردند و ما نیز باید راه همان امام همام را پیش بگیریم. سپس توضیح می دهند که امام حسن علیه السلام به ما یاد دادند که باید به مصلحت ملت و خواست مردم تن داد.
در این رابطه سه نکته کلیدی حائز اهمیت است.
نکته اول این است که صلح امام حسن علیه السلام را باید در گفتمان مقاومت دید. صلح حسنی نرمش قهرمانانه ای برای شکل گیری یک نهضت ضد استکباری بود. انعطاف جبهه حق برای خیز مجدد علیه جبهه باطل توجیه دارد. این تعریف از صلح با پذیرفتن کدخدا به عنوان راس هرم نظم نوین جهانی و مدل های مرکز-پیرامونی که نقش کشورهای در حال توسعه را مماشات و پذیرفتن ذلت می داند فرق اساسی دارد.
نکته دوم تطبیق شرایط صلح در دوران امام حسن علیه السلام با این روزهای هسته ای است.
اهل تاریخ، سه دلیل عمده برای صلح امام حسن علیه السلام برشمردند. یکم قدرت دشمن. دوم قلت نیروی داخلی و تشتت بین خودی ها و سوم نیز خیانت اطرافیان.
سوال ساده و روشن این است که از نظر رئیس جمهور محترم کدامیک از این سه مولفه امروز حاکم است که باید صلح حسنی تکرار شود. آیا طرف غربی را قدرت مطلق و برتر در مقابل جمهوری اسلامی پنداشتیم؟ خود آمریکایی ها چنین باوری ندارند. نمونه روشن آنرا باید در اخبار هسته ای مربوط به برخی عقب نشینی های طرف غربی بعد از سخنان اخیر و صریح رهبری دید.
دوم نیز تشتت بین مردم و تصور عدم همراهی امت اسلامی برای مقاومت مقابل زیاده خواهی هاست. برخلاف تصور رییس جمهور محترم مردم ما اهل مقاومت و ایستادگی هستند؛ ممکن است با تعریف یک جریان سیاسی از مقاومت مخالف باشند اما هویت تاریخی و دینی این مردم گواه است که در بزنگاه ها، غیرت و عزت و غرور خود را فدای نان ومعیشت نکردند.
سوم نیز خیانت اطرافیان امام حسن علیه السلام بود که این مولفه نیز مصداقی برای امروز ندارد و حداقل مردم ما چنین باوری از مسئولین خود نداشته و ندارند. مردم تیم مذاکره کننده را با غیرت و امین و شجاع و متدین می شناسند و دولت محترم را هم خائن نمی دانند.
نکته سوم اما مهمتر است. روشن است که بحث های جناب روحانی درباره صلح حسنی مربوط به سرنوشت مذاکرات هسته ای است. جناب رییس جمهور ضمن اشاره به صلح امام حسن علیه السلام تاکید می کنند که انتخاب صلح از جنگ شجاعانه تر است. به این ترتیب رئیس جمهور محترم سرنوشت مذاکرات هسته ای را از دو حالت خارج نمی دانند. دوگانه صلح و جنگ. حرف جناب روحانی بصورت غیر مستقیم این است که اگر صلحی نباشد نقطه مقابلش جنگ است.
انبوهی از شواهد خبری و تحلیلی حاکی بر این است که چنین دوقطبی وجود ندارد و معلوم نیست طرح چنین دوقطبی با چه نیتی دنبال می شود؛ اما تحلیل سخنان رئیس جمهور محترم از دو حالت خارج نیست.
حالت بدبینانه این است که توافقی در حال شکل گیری است که همراه با شکست و عبور از خط قرمزهای مردم است و مطالبات اصلی مردم در توافق رعایت نشده است. به تعبیری یک توافق بد در حال شکل گیری است و رئیس جمهور محترم برای جاانداختن این توافق بد، درحال مقدمه سازی هستند.
به این فهم از اساس این تحلیل نادرست است. مهمترین دلیل هم این است که تیم مذاکره کننده امین و غیور و شجاع و متدین است و خیانت نمی کند. غلط است چرا که نه تیم هسته ای ما خائن است و نه چنین خیانتی در چنین سطحی ممکن است. اما جناب رئیس جمهور حق دهند که با چنین تعابیری برخی از منتقدین دولت برداشت بدبینانه داشته باشند.
و اما حالت دوم؛
حالت دوم پیامی است که از سخنان رئیس جمهور به جامعه منتقل می شود و آن موضع وی نسبت به سرنوشت مذاکرات است. بدون شک تیم مذاکره کننده حاضر نمی شود زیر توافق بد را امضا کند. جناب ظریف هم در پیام تصویری خود براین مهم تاکید کردند.
در این صورت چه اتفاقی می افتد؟
عدم توافق پیامد سیاسی قابل ملاحظه ای برای دولت دارد. واکنش دولت به سرنوشت مذاکرات قابل پیش بینی است. تیم مذاکره با اقتدار کامل بازمی گردد و مورد استقبال مردم قرار می گیرد. کلیت دولت نیز در کنار مردم است. پس رئیس جمهور نگران چیست؟ احتمالا رئیس جمهور نگران طرفداران خود هستند.
به نظر می رسد موضع رئیس جمهور در قبال عدم توافق، در همین سخنان پنج شنبه شب است. رئیس جمهور با موضع پنجشنبه شب بطور صریح مخالفت خود را با عدم توافق بیان کردند. از نظر وی دو راه بیشتر وجود ندارد. صلح-بخوانید توافق- و جنگ. عدم توافق یعنی عدم تدبیر و بی توجهی به مصلحت مردم و مطالبه آنها. بنابراین تحلیل اینکه صلح حسنی را باید پیش بگیریم این است که جز توافق راه دیگری نیست و هر تصمیمی جز توافق خلاف تدبیر و مصلحت است. به این ترتیب پیشاپیش نسبت خود را با عدم توافق برای طرفداران خود روشن کرده اند؛ این که اگر توافقی نشود خلاف نظر رئیس جمهور است و مدبرانه عمل نشده است.
البته ممکن است احتمال دیگر خارج از این دو فرضیه وجود داشته باشد که بهتر است جناب رئیس جمهور توضیح دهند منظورشان چه بوده است و ما باید سخنان ایشان را چطور تحلیل کنیم.
در انتها بازخوانی سخنان رهبرانقلاب در سالهای گذشته برای این روزهای ما خواندنی است وقتی فرمودند" من به شما عرض می کنم که امروز دشمن قادر نیست حادثه ای مثل حادثه صلح امام حسن را تحمیل کنند. این جا اگر دشمن زیاد فشار بیاورد حادثه کربلا اتفاق خواهد افتاد...."
رئیس جمهور محترم شب پنجشنبه در جمع استانداران با اشاره به شکل گیری صلح امام حسن تاکید کردند که تصمیم گیری برای صلح در مواردی سخت تر از جنگ است. امام حسن علیه السلام صلح را انتخاب کردند و ما نیز باید راه همان امام همام را پیش بگیریم. سپس توضیح می دهند که امام حسن علیه السلام به ما یاد دادند که باید به مصلحت ملت و خواست مردم تن داد.
در این رابطه سه نکته کلیدی حائز اهمیت است.
نکته اول این است که صلح امام حسن علیه السلام را باید در گفتمان مقاومت دید. صلح حسنی نرمش قهرمانانه ای برای شکل گیری یک نهضت ضد استکباری بود. انعطاف جبهه حق برای خیز مجدد علیه جبهه باطل توجیه دارد. این تعریف از صلح با پذیرفتن کدخدا به عنوان راس هرم نظم نوین جهانی و مدل های مرکز-پیرامونی که نقش کشورهای در حال توسعه را مماشات و پذیرفتن ذلت می داند فرق اساسی دارد.
نکته دوم تطبیق شرایط صلح در دوران امام حسن علیه السلام با این روزهای هسته ای است.
اهل تاریخ، سه دلیل عمده برای صلح امام حسن علیه السلام برشمردند. یکم قدرت دشمن. دوم قلت نیروی داخلی و تشتت بین خودی ها و سوم نیز خیانت اطرافیان.
سوال ساده و روشن این است که از نظر رئیس جمهور محترم کدامیک از این سه مولفه امروز حاکم است که باید صلح حسنی تکرار شود. آیا طرف غربی را قدرت مطلق و برتر در مقابل جمهوری اسلامی پنداشتیم؟ خود آمریکایی ها چنین باوری ندارند. نمونه روشن آنرا باید در اخبار هسته ای مربوط به برخی عقب نشینی های طرف غربی بعد از سخنان اخیر و صریح رهبری دید.
دوم نیز تشتت بین مردم و تصور عدم همراهی امت اسلامی برای مقاومت مقابل زیاده خواهی هاست. برخلاف تصور رییس جمهور محترم مردم ما اهل مقاومت و ایستادگی هستند؛ ممکن است با تعریف یک جریان سیاسی از مقاومت مخالف باشند اما هویت تاریخی و دینی این مردم گواه است که در بزنگاه ها، غیرت و عزت و غرور خود را فدای نان ومعیشت نکردند.
سوم نیز خیانت اطرافیان امام حسن علیه السلام بود که این مولفه نیز مصداقی برای امروز ندارد و حداقل مردم ما چنین باوری از مسئولین خود نداشته و ندارند. مردم تیم مذاکره کننده را با غیرت و امین و شجاع و متدین می شناسند و دولت محترم را هم خائن نمی دانند.
نکته سوم اما مهمتر است. روشن است که بحث های جناب روحانی درباره صلح حسنی مربوط به سرنوشت مذاکرات هسته ای است. جناب رییس جمهور ضمن اشاره به صلح امام حسن علیه السلام تاکید می کنند که انتخاب صلح از جنگ شجاعانه تر است. به این ترتیب رئیس جمهور محترم سرنوشت مذاکرات هسته ای را از دو حالت خارج نمی دانند. دوگانه صلح و جنگ. حرف جناب روحانی بصورت غیر مستقیم این است که اگر صلحی نباشد نقطه مقابلش جنگ است.
انبوهی از شواهد خبری و تحلیلی حاکی بر این است که چنین دوقطبی وجود ندارد و معلوم نیست طرح چنین دوقطبی با چه نیتی دنبال می شود؛ اما تحلیل سخنان رئیس جمهور محترم از دو حالت خارج نیست.
حالت بدبینانه این است که توافقی در حال شکل گیری است که همراه با شکست و عبور از خط قرمزهای مردم است و مطالبات اصلی مردم در توافق رعایت نشده است. به تعبیری یک توافق بد در حال شکل گیری است و رئیس جمهور محترم برای جاانداختن این توافق بد، درحال مقدمه سازی هستند.
به این فهم از اساس این تحلیل نادرست است. مهمترین دلیل هم این است که تیم مذاکره کننده امین و غیور و شجاع و متدین است و خیانت نمی کند. غلط است چرا که نه تیم هسته ای ما خائن است و نه چنین خیانتی در چنین سطحی ممکن است. اما جناب رئیس جمهور حق دهند که با چنین تعابیری برخی از منتقدین دولت برداشت بدبینانه داشته باشند.
و اما حالت دوم؛
حالت دوم پیامی است که از سخنان رئیس جمهور به جامعه منتقل می شود و آن موضع وی نسبت به سرنوشت مذاکرات است. بدون شک تیم مذاکره کننده حاضر نمی شود زیر توافق بد را امضا کند. جناب ظریف هم در پیام تصویری خود براین مهم تاکید کردند.
در این صورت چه اتفاقی می افتد؟
عدم توافق پیامد سیاسی قابل ملاحظه ای برای دولت دارد. واکنش دولت به سرنوشت مذاکرات قابل پیش بینی است. تیم مذاکره با اقتدار کامل بازمی گردد و مورد استقبال مردم قرار می گیرد. کلیت دولت نیز در کنار مردم است. پس رئیس جمهور نگران چیست؟ احتمالا رئیس جمهور نگران طرفداران خود هستند.
به نظر می رسد موضع رئیس جمهور در قبال عدم توافق، در همین سخنان پنج شنبه شب است. رئیس جمهور با موضع پنجشنبه شب بطور صریح مخالفت خود را با عدم توافق بیان کردند. از نظر وی دو راه بیشتر وجود ندارد. صلح-بخوانید توافق- و جنگ. عدم توافق یعنی عدم تدبیر و بی توجهی به مصلحت مردم و مطالبه آنها. بنابراین تحلیل اینکه صلح حسنی را باید پیش بگیریم این است که جز توافق راه دیگری نیست و هر تصمیمی جز توافق خلاف تدبیر و مصلحت است. به این ترتیب پیشاپیش نسبت خود را با عدم توافق برای طرفداران خود روشن کرده اند؛ این که اگر توافقی نشود خلاف نظر رئیس جمهور است و مدبرانه عمل نشده است.
البته ممکن است احتمال دیگر خارج از این دو فرضیه وجود داشته باشد که بهتر است جناب رئیس جمهور توضیح دهند منظورشان چه بوده است و ما باید سخنان ایشان را چطور تحلیل کنیم.
در انتها بازخوانی سخنان رهبرانقلاب در سالهای گذشته برای این روزهای ما خواندنی است وقتی فرمودند" من به شما عرض می کنم که امروز دشمن قادر نیست حادثه ای مثل حادثه صلح امام حسن را تحمیل کنند. این جا اگر دشمن زیاد فشار بیاورد حادثه کربلا اتفاق خواهد افتاد...."
